Północna hemisfera to po ludzku północna półkula, cały obszar od równika na północ. W Kosmosie nie ma góry i dołu, niby to oczywiste, ale zarazem przerażające. Pewna grupa cząstek ma cechę, nazywaną masą. Oznacza to, że cząstki te mają swą bezwładność. Ponadto wszystkie te cząstki, nie wiadomo dlaczego, przyciągają się do siebie, to siła grawitacji. Mówiąc potocznie cząstki z masą „lecą na siebie”. Są też takie które nie „lecą na siebie”, ale to jest tak dziwne, że nie będę o tym nawet myślał. Od kilkunastu lat jest pewne, że grawitacja jest falą, co nie zmienia faktu, że trudno to zrozumieć. Przez pół życia byłem przekonany, że siła grawitacji rozchodzi się błyskawicznie, od kilkunastu lat, na podstawie pomiaru detektorem LIGO wiemy, że grawitacja rozchodzi się stosunkowo wolno, tj. z prędkością światła. Piszę wolno, bo poszczególne gwiazdy o swoich ruchach dowiadują się z opóźnieniem milionów i miliardów lat. Ziemia „odczuwa”, co się dzieje ze Słońcem po 8 minutach, Księżyc „odczuwa” masę Ziemi z opóźnieniem ponad jednej sekundy.
Nie ma to jednak żadnego znaczenia, bo masy tych ciał są w przybliżeniu stałe. Bywają jednak ciekawe sytuacje, gdy w ułamku sekundy masa znika i zgodnie ze znanym równaniem (E=m*c^2) masa (m) zamienia się w energię (E), c to prędkość światła.
Podobna sytuacja ma miejsce podczas reakcji termojądrowej. Znika np. 100 gram uranu i zamienia się w czystą energię mogącą zrównać z ziemią dziesięciomilionowe miasto. A co by było, „gdyby przyszło tysiąc atletów i każdy zjadłby tysiąc kotletów” i wszyscy poprzez odchudzanie termojądrowe zamieniliby się w energię? Kawałek naszej galaktyki popadłby wtedy w chaos na kilka milionów lat.
Dość często w Kosmosie wybuchają Supernowe. To gwiazdy, które wypaliły większość swej masy, ciśnienie gazu spadło na tyle, że gwiazda się zapadła i z powodu dużej kondensacji materii dochodzi do reakcji jądrowej. To taka bardzo duża bomba atomowa. Jej skutki są odczuwalne o miliony lat świetlnych. Promieniowanie takiego wybuchu powoduje lawinowy przyrost zachmurzenia na Ziemi i ochłodzenie klimatu. Wybuchy Supernowych w czasie to zjawisko losowe i nie możemy ich przewidzieć.
Widoczne z Ziemi są, co około +-100 lat. Znamienną dla ludzkiej myśli była kosmiczna eksplozja widoczna gołym okiem 9 października 1604. „Gwiazda Keplera”, supernowa w Wężowniku, ostatnia, jaką zaobserwowano w Drodze Mlecznej. Posłużyła Galileuszowi, jako dowód przeciwko panującemu ówcześnie przekonaniu, że niebo nigdy się nie zmienia.
Póki co jest spokojnie, na północnej hemisferze przybywa śniegu w rekordowym tempie, szybciej niż w rekordowo zimnym roku ubiegłym. Palenie zbożem to przykra sprawa, ale na świecie gorsze rzeczy się dzieją. Ceny pszenicy lecą na pysk, każdego biedaka w Azji stać na miskę ryżu i zakąskę bez akcyzy.
Świat idzie do przodu, w Azji komputery kwantowe tuż za rogiem, tylko Europa w lewackim amoku grzeje się „zieloną energią” z płonących samochodów na ulicach. Nowe, elektryczne kupimy na kredyt w Chinach.
Paweł Klimczewski
Jeśli uważasz moje analizy i publikacje za pożyteczne możesz mnie wesprzeć dowolną kwotą na konto:
mBank : 87 1140 2017 0000 4002 1094 2334
Paweł Klimczewski, tytułem: wpłata
Dziękuję ze wsparcie niezależności mediów w Polsce.
